Desahucios: A viva imaxe da desesperación.

Un matrimonio con tres fillos, a piques de perder a súa casa por non pagar o aluguer
 María Vidal/ La Voz de Galicia.


Desde onte están sen luz. No entanto, leste é o menor dos males para a familia Caamaño Sanlés. O dono da casa onde residen, no Castrillón (A Coruña), ameazounos con desahuciarlos si mañá non pagan os 1.689 euros que deben en concepto de aluguer desde o mes de novembro.
Elisabeth e o seu marido están no paro. Ela padece fibromialgia e el ten un tremor esencial cunha minusvalía do 5 %. Ningún dos dous ten traballo e nestes momentos non cobran nada que lles permita pagar o aluguer da súa actual vivenda, onde residen desde fai case dous anos. Din que están tramitando a risga, a axuda para persoas con poucos recursos, unha axuda de urxencia social no Concello, e unha prestación polos nenos no Inem, «pero son demasiado lentas». Dos seus achegados pouco reciben.
Coa familia dela apenas teñen trato, e a del axúdalles no que pode , «que non é moito». «Seguramente perdamos a casa e necesitamos un lugar ao que os meus fillos poidan chamar fogar. Estamos dispostos a todo. Aceptariamos calquera emprego, estariamos dispostos a irnos a un pobo, a traballar no campo e no que faga falta», sinalou Elisabeth Sanlés, quen traballou na hostelería, como peón forestal, en carga e descarga, malia non poder coller pesos pola súa enfermidade, e como cuidadora de anciáns.
Elisabeth ten tres fillos de 10, 3 e 2 anos: Juan Manuel, José Andrés e Luís Ramiro. E teme que «veña Menores e quítemos». Sen ir máis lonxe, conta que onte persoal do Servizo de Menores da Xunta presentouse na súa casa para interesarse pola situación dos pequenos. «Miraron a casa, preguntáronme como estaban os nenos e que xa nos chamarían», dixo Elisabeth. Esta nai de familia, de 35 anos, sinala que a día de hoxe comen grazas ao Banco de Alimentos de Cáritas, unha axuda que non rexeita, pero que non lle satisfai do todo. «Basicamente dannos arroz e pasta, e eu quero que os meus fillos teñan unha dieta equilibrada», di Elisabeth, que recoñece que a comida é «moi importante, pero necesitamos un teito».

Vivenda de protección
Conta que desde fai dez anos é solicitante dunha vivenda de protección oficial. No entanto, na única oportunidade que tivo de recibila «houbo un erro de información». «Déronme un cuarto sen ascensor, e eu pola miña enfermidade como máximo podo subir un ou dous pisos, dixéronme que o corrixían e botaban a solicitude para atrás, pero nunca máis se soubo».
Onte un técnico de Fenosa cortoulles a electricidade, «porque debemos os recibos desde decembro», e temen que mañá a inmobiliaria retírelles as chaves, a petición do dono, ou que inicie os trámites para o desahucio, un proceso, que en caso de levarse a cabo, pode prolongarse durante meses.
Onte foilles cortada a luz, xa que deben os recibos desde o mes de decembro.